هفت جا ، نفس خويش را حقير ديدم

هفت جا ، نفس خويش را حقير ديدم :
نخست ، وقتي، ديدمش كه به پستي تن مي داد تا بلندي يابد!.
دوم ، آن گاه كه در برابر از پاافتادگان ، مي پريد!.
سوم ، آنگاه كه ميان آساني و دشوار مختار شد و آسان را برگزيد!.
چهارم ، آنگاه که خطا وگناهي مرتكب شد و با يادآوري اين كه ديگران نيز همچون او دست به گناه ميزنند ، خود را دلداري داد!.
پنجم ، آنگاه كه از ناچاري ، تحميل شده اي را پذيرفت و شكيبايي اش را ناشي از توانايي دانست!.
ششم ، آنگاه كه زشتي چهره اي را نكوهش كرد ، حال آن كه يكي از نقاب هاي خودش بود.
هفتم ، آنگاه كه آواي ثنا سرداد و آن را فضيلت پنداشت!.

“جبران خليل جبران“

پارس گیلدا
هفت جا ، نفس خويش را حقير ديدم