دست دوستی:
در حین پیمایش مورخ 14 بهمن 1401 به سمت قله توریشوم که از مسیری جدید (موسوم به مسیر خاله به مفهوم دره یا تکه یا پاره)انجام میشد به پدیده جالبی برخوردم.پدیده ایی در بخشی از جنگل که درختان با هم فاصله داشتند.فاصله گرفتن درختان از هم در ارتفاع بالای 1800 متر و کوتاهتر شدن قد درختان از این ارتفاع ببعد بدلیل کاهش غلظت اکسیژن امری ست طبیعی وعادی.
در پائین دستها که تراکم درختان جنگلی زیاد است از همدیگر در قبال عوامل طبیعی محافظت میکنند.سرعت وزش باد در مناطق جنگلی به دلیل تراکم درختان،تقلیل یافته ومنجر به وارد شدن آسیبهای کمتری به آنها میشود.کم کم در ارتفاعات بالاتر که تراکم درخت در جنگل بدلایل بالا کم میشود این مسئله شکل دیگری به خود میگیرد .در این نقاط درختان شکل و شمایل جورواجوری دارند.این شکل زشد درختان ناشی از مقاومت آنها در قبال وزش باد است.دیگر از آن درختان شاخ شمشاد وسطهای جنگل خبری نیست.عموما درختانی با شاخه های شکسته،ساقه های قطور وزبر و گاه سوراخ سوراخ ناشی از مقاومت آنها در قبال عوامل طبیعی طی سالیان طولانی.
پدیده ایی عجیب
اما چیزی که اینباربنظرم غیر عادی وعجیب رسید درختی بود تنها در کنار سنگی که اوهم تنها بود.این دو برای ماندن وزیستن در آن نقطه چاره ایی نداشتن جز اینکه دست در دست هم دهند وباهم زندگی مشترکی را بیاغازند.درخت ریشه اش را در دل سنگ فروبرده بلکه قویتر شود وسنگ این وصلت را با جان دل پذیرفته بلکه از سقوطش در آن شیب جلوگیری کند!.
قبلا از این پدیده ها زیاد دیده بودید.لاک پشتی که بر پشت تمساحی سوار است تا از آب خروشان رود،جان سالم بدربرد.شیری که بر پشت ماوا گرفته تا از مهلکه ایی فرار کند. بچه میمونی که توسط شیری نجات می یابد.اینها پدیده های عادی طبیعت نیستند.سراسر درس و معرفت هستند.مخصوصا انسانها باید بیاموزند برای بقا و ماندگاری راهی جز قبول مشترکات و زندگی برمبنای آن ندارند.وگرنه اگر قرار باشد هرکسی ساز خودش را بزند هستی قوام نمیگرفت.
دست دوستی
