وقتی آئینه ها دروغ بگویند:
شاید بدوا اینگونه تصور کنیم که هیچکس از آئینه انتظار شنیدن دروغ ندارد.آدمها به آئینه بسیار اعتماد میکنند.قد وبالا و چهره خود را در آئینه میبینند وبراساس آنچه که آئینه از آنها مینمایاند خود را تزئین وآراسته گردانیده و مصفا مینمایند.آئینه ها اگر دروغ بگویند اعتماد آدمیان به آنها سلب میگردد.اعتماد که سلب شد آئینه اعتبار خود را از دست میدهد ودیگر کسی به او مراجعه نمیکند.این باور عمومی همه ما هست که آئینه ها با ما با صداقت رفتار میکنند وعیوب ما را به ما میگویند تا آنها را رفع وبا ظاهری آراسته در اجتماع ظاهر گردیم.
آئینه رفتارهای ما
ولی اگر با نگاه عمیقتری به این موضوع نگاه کنیم میبینیم که در درونمان موجودی شکل گرفته که اغلب ترغیبمان میکند به اینکه بدنبال آئینه هایی باشیم که دروغ بگویند.یعنی عیوب وانکسارتمان را بر ما ننمایانند.بلکه حتی دروغ هم بگویند یعنی کژی ها و ناراستی ها را راست جلوه داده و در نظرمان عیان نمایند.بعبارتی فریبمان بدهند.گولمان بزنند.وقتی فریب خوردیم آنگاه با همین شکل وشمایل کج و معوج ظاهر خواهیم شد وبه فنا خواهیم رفت.این تیپ آئینه ها که اغلب شاید دوست داشته باشیم به ما دروغ بگویند آئینه ها در حوزه رفتارهای اجتماعی ما هست.
هر کدام از ما در حیطه زندگی خود دوستان ،آشنایان،همکاران و خویشاوندانی داریم که روزانه بکرات با آنها مواجهیم.آنها در مواجهه با ما فراوان عیوب وانکسارات و ناراستی های ما را میبینند ومیفهمند.آنها نقش آئینه رفتار ما را دارند.اگر به ما نگویند ویا بگویند با رفتار عتاب انگیز ما مواجه شوند و از گفته خود پشیمان گردند ویا اصلا ببینند و واقع امر را برخلاف بگویند، آنوقت این کژی ها بمرور زمان روی هم انباشت شده واز ما موجود کریه المنظری میسازد که جامعه تاب تحملش را نداشته و طردش میکند.
چه خوب است توقع راستگویی از آئینه ها را در خود تقویت کنیم واگر آئینه ایی بر ما راست گفت نشکنیمش.
آینه چون نقش تو بنمود راست، خود شکن آیینه شکستن خطاست!
