تو پیروزی:
اول به تو میخندند،بعد تورا نادیده میگیرند،سپس با تو می جنگند،آنگاه شما پیروز میشوی..!
هر حرف جدیدی در جامعه که مطرح شود با بی اعتنایی و بیتفاوتی افراد مواجه میشود.دلیلش هم کاملا روشن است.معمولا آدمها ذهنشان به روزمرگی عادت دارد.بسیار نادرند کسانیکه که جلوتر از روز فکر میکنند. ولی به هرحال اکثریت افراد جامعه را کسانی تشکیل میدهند که روزمره زندگی میکنند.بنابراین وقتی با فکر و ایده وحرفی جدید مواجه میشوند طبیعی است که مقاومت کنند.اگر صاحب ایده و فکر جدید در کارش جدی و مُصر باشد بعید نیست که مورد تمسخر و استهزا نیز قرار گیرد وحتی بنوعی طرد شود.منتهی مداومت در کار و طرح استدلال های متین و راهگشا و استمرار و سماجت در کار سبب میگردد کم کم مردم آگاه وروشن شوند و به صاحب ایده نو گرایش بیابند.
از این نمونه ها در تاریخ مخصوصا تاریخ علم فراوان داریم.نیازی به یادآوری عین آن داستانها نیست.قضیه سقراط،گالیله و همین گاندی در رابطه با مبارزات سیاسی اش موید این مدعاست.البته کم نبودند صاحبان ایده های نو که بعد از مواجهه با چنین مقاومتهای از طرف جامعه کلا از بین رفتند و امروزه هیچ نام ونشانی از آنها در دست نیست.زندگی در اصل مبارزه هست کسانی در این مبارزه پیروزند که آخرین ضربه ها را تحمل و بر آرمان و راه خود معتقد و پایبند باشند.
تو پیروزی