نخستین عکس و فیلم از یک سیاهچال فضایی
ستاره‌شناسان برای اولین بار از یک سیاهچاله عکس گرفته و آن را منتشر کرده‌اند. این سیاهچاله در کهکشانی دوردست قرار داد.
قطر این سیاهچاله ۴۰ میلیارد کیلومتر است، یعنی حجمی سه میلیون برابر زمین دارد، و دانشمندان آن را یک “غول” توصیف کرده‌اند.
فاصله سیاهچاله با زمین ۵۰۰ میلیون تریلیون کیلومتر است و عکاسی از آن با استفاده از شبکه‌ای از هشت رصدخانه در نقاط مختلف جهان ممکن شد.
پروفسور هاینو فالکه، از دانشگاه رادبود هلند و کسی که ایده این پژوهش را مطرح کرد، به بی‌بی‌سی گفت: “آنچه می‌بینیم از کل منظومه شمسی ما بزرگتر است.”
“جرم آن ۶.۵ میلیارد برابر خورشید است و فکر می‌کنیم یکی از سنگینترین سیاهچاله‌های موجود باشد. یک غول واقعی است. قهرمان سنگین وزن سیاهچاله‌های کیهان.”
گفتنیست سیاهچاله ناحیه‌ای از فضا-زمان است که آثار گرانشی آن، چنان نیرومند است که هیچ چیز — حتی ذرات و تابش‌های الکترومغناطیسی مثل نور — نمی توانند از میدان گرانش آن بگریزد.[۱] نظریه نسبیت عام آلبرت اینشتین پیش‌بینی می‌کند که یک جرم به اندازه کافی فشرده شده، می‌تواند سبب تغییر شکل و خمیدگی فضا-زمان و تشکیل سیاهچاله شود.
درواقع
سیاهچاله محدوده‌ای در فضا است که جاذبه قوی آن همه چیز را به درون خود می‌کشد و هیچ چیزی، حتی نور، از نیروی گرانشی آن گریزی ندارد.
برخلاف آنچه نام سیاهچاله به ذهن متبادر می‌کند، سیاهچاله توخالی نیست و برعکس، توده بسیار متراکمی از جرمی عظیم در فضایی به نسبت کوچک است.
محدوده خارجی سیاهچاله که هر جرم و ذره‌ای در آن تنها تحت تاثیر سیاهچاله خواهد بود، “افق رویداد” نامیده می‌شود و فراتر از آن دیگر گریزی از نیروی گرانشی سیاهچاله نیست. این محدوده “نقطه‌ای بی بازگشت” است.
هاله درخشان محصول گازهای برافروخته‌ای است که به درون سیاهچاله کشیده می‌شوند. درخشش نور اطراف سیاهچاله از نور مجموع ستاره‌های کهکشان ام٨٧ بیشتر است و به همین دلیل دیدن آن از زمین ممکن شده است.
لبه دایره سیاه، آنجایی که گازهای برافروخته وارد سیاهچاله می‌شوند، محدوده‌ای است که نیروی گرانشی یا جاذبه سیاهچاله در آن چنان شدید است که حتی نور را به درون خود می‌کشد و برای همین سیاه دیده می‌شود.
ضمنا آیا ميدانيد وزن ۱ قاشق چایخوری از سیاه چاله های فضایی معادل ۲ میلیارد تن است.
پارس گیلدا
نخستین عکس و فیلم از یک سیاهچال فضایی
