گون:
وقتیکه به ارتفاعات تقریبا بالای 1000 متر پا میگذاریم ،کم و بیش به بوته هایی برخورد میکنیم که گَوَن نام دارد. هرچقدر بالاتر میرویم با توجه به کاهش غلظت اکسیژن هوا ودر نتیجه کاهش پوشش گیاهی،تراکم بوته گَوَنها بیشتر میشود.
گَوَن، گیاهیست ار تیره باقلائیان،گونه ایی گیاهی دارای عمر طولانی که در ایران بیش از 800 گونه آن شناسایی شده است.ارتفاع آن حداکثر 75 سانتی متر وتولید مثل آن از طریق بذر است.در برابر خشکی مقاوم و در زمینهای شور نیز به خوبی رشد میکند.محصول اصلی گیاه گَوَن،کتیرا هست که ترشحات صمغی خشک شده گَوَن است.
گون یاآستراگالوس در ارتفاعات
گَوَن از گیاهان مورد علاقه زنبور عسل برای تولید عسل است،مخصوصا در مناطقی که تراکم بوته های گَوَن زیاد باشد،استقرار کندوی زنبور عسل در آن مناطق میتواند به تولید عسل گَوَن منجر شود.این گیاه دارای خواص دارویی ودرمانی فراوان است و سرشاراز آنتی اکسیدان بوده که برای تقویت سیستم دفاعی بدن و مهار رادیکالهای آزاد مفید میباشد.
توضیح اینکه رادیکالهای آزاد،باعث آسیب رسانی به سلولها میشود و ارتباط شدیدی با پیر شدن ومشکلاتی که در دوران پیری گریبانگیر انسان میشوند دارد.برای گیاه گَوَن خواص دارویی و درمانی فراوان دیگری ذکر کرده اند که نقل جزئیات همه آنها در حوصله این مختصر نیست.گَوَن حتی در شعر شعرا و اُدبا نیز جایگاه ویژه ایی دارد واین مطلب را با سرایش زیبای استاد شفیعی کدکنی که درد دل گون با نسیم و آرزوهایش میباشد را به پایان میبریم..
به کجا چنین شتابان
«به کجا چنین شتابان؟»
گَوَن از نسیم پرسید
«دلِ من گرفته زینجا
هوس سفر نداری
ز غبار این بیابان؟»
«همه آرزویم، اما
چه کنم که بسته پایم…»
«به کجا چنین شتابان؟»
«به هر آن کجا که باشد به جز این سرا سرایم»
«سفرت به خیر! اما، تو و دوستی، خدا را
چو ازین کویرِ وحشت به سلامتی گذشتی
به شکوفه ها به باران
برسان سلامِ ما را»
اگرچه گَوَنهای ارتفاعات گیلان خودشان همیشه غرق در شکوفه وباران هستند ونیازی به سفر کردن ندارند…!



پارس گیلدا
گون یاآستراگالوس