درخت انجیر و بناهای باستانی:
انجیر ضمن اینکه یکی از ماکولترین وخوشمزه ترین میوه هاست نیز یکی از کابوسهای مرمت کنندگان ونگهداری کنندگان بناهای باستانی در شمال ایران درخت انجیر است. که هم توسط ریشه و هم قلمه وهم دانه قابل تکثیر است.شایع ترین روش، همان روش دانه هست که توسط پرندگان انجیرخوار به نقاط مختلف منتقل و منتشر میشوند. حتی بر بالای ساختمانها،دیوارها و…!.
بدلیل بالابودن درصد بارش و رطوبت منطقه و نیز سریع الرشد بودن درخت فوق، این دانه در لابلای سنگ و اجر و کاه گل و…رشد و نمو پیدا میکندوپس از تنومند شدن باعث وارد کردن فشار به تار و پود سازه وایجاد ترک و درنهایت نابودی آن میشود.غالب بناهی باستانی شمال بدلیل رشد این درخت بر بدنه سازها با تَرَکها و اسیبهای جدی مواجه شده اند.
باستان شناسان معتقدند احتمالا یکی از روشهای شکستن سنگهای عظیم الجثه در مصر باستان و خرد کردن و کوچکتر کردن وانتقالشان به دیگر نقاط، همین درخت انجیر بوده است که ریشه آنرا در جای جای سنگها جاسازی کرده وآب میدادند تا با ایجاد ترک بر بدنه سنگ، امکان حمل و نقل آنرا میسور و ممکن سازند!.
